Hamburgers in de ghetto

Vandaag zijn we een flink stuk oostwaarts gereden naar Golden. Na 2 uur rijden hebben we in Revelstoke NP de Meadows in the Sky weg gereden. Deze weg gaat tot bijna 2000 meter hoogte. Deze weg geeft mooi uitzicht op het plaatsje Revelstoke en de Columbia River. Boven aangekomen hebben we een aantal hikes gedaan waarbij we moesten oppassen, want er was een grizzlybeer in het gebied. Dit geeft toch een aparte dementie aan zo een hike. Normaal als je geluid hoort in de bossen zoek je naar een eekhoorn of een hert, maar nu is de concentratie net iets hoger. Je denkt ook overal sporen en haren van een beer te zien. Zeker de eerste 15 minuten dachten we zeker achter elke boom een beer te zien. Helaas of gelukkig zijn we niet verder gekomen dan een mini eekhoorn. In het gebied waar we nu zijn is de kans echter groot aanwezig dat we toch een grizzly beer zien dus we geven de moet en de spanning nog niet op.
Hierna zijn we via de Transcanadian Highway verder gegaan naar de Skunk cabbage trail gegaan hier vonden wij de naast gelegen Colombia River mooier dan deze trail zelf.
Dan maar snel verder naar Glacier NP. Hier hebben we als eerste de Loop Brook Trail gedaan. Dit is een trail die gaat over de aanleg van een spoorweg in de 18e eeuw. De stenen pilaren van 26 meter hoog staan er nog maar verder zijn ze nooit gekomen. Steeds werd de bouw van de spoorbrug afgebroken door brand of lawines. Men is begin 1900 maar gestopt.
Als toetje hebben we de Bear Falls nog bezocht. Een lekker kort maar zeker zo steil klimmetje. Goed voor de spieren en de honger.
Toen naar onze slaapplaats in Golden. Tomtom heeft heel de vakantie al moeite met de adressen maar nu had zelfs Google Maps moeite. En dat kan ik nu goed begrijpen. Na een kwartiertje zoeken in dit gehucht hebben we eindelijk onze ghetto gevonden. Het lijkt een beetje op een ghetto. We hadden een code om in onze kamer te komen, maar die deed het niet. Er is ook geen receptie, in plaats daarvan hangt er een telefoon aan een muur waarmee je de redder in nood kunt bellen. Dus dat heb ik maar gedaan. Op dat moment dacht ik inpakken en weg wezen. De mevrouw die ons kwam helpen was erg aardig en na een tijdje klooien lukte het haar de deur te resetten. Binnen viel het allemaal reuze mee, dus besloten we eerst maar te gaan eten in deze wereldstad.
Legendz hebben we verkoren om onze honger te stillen. Tot vrouwtje haar verbazing en genoegen bleek dat men hier een groot aanbod aan glutenvrij eten had. Voor baasje hadden ze nog een klein hamburgertje zodat ook hij weer tot kalmte is gekomen. Kort om eind goed al goed

O ja, we zijn vandaag een tijdsgrens gepasseerd. Nu nog 8 uur verschil met het thuisfront.